Τι μπορώ να κάνω το τριήμερο 24-25-26 Οκτωβρίου 2014

Λοιπόν, αν και ο καιρός δεν είναι ο καλύτερος μέχρι στιγμής, μπορείτε να επιλέξετε μερικές ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις το τριήμερο 24-25-26 Οκτωβρίου του 2014. Στη Δράμα.

Έχουμε και λέμε:

1: Από Παρασκευή 24 μέχρι Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014

Το VFT διεξάγεται φέτος για 8η συνεχόμενη χρονιά. Περιλαμβάνει 7 διαφορετικούς αγώνες και έχει ήδη αποκτήσει φανατικούς φίλους και διεθνή αναγνώριση. Στη διοργάνωση του 2013 συμμετείχαν 770 αθλητές από 19 διαφορετικές χώρες, ενώ 3 αγωνίσματα του VFT βαθμολογούνται στη λίστα αξιολόγησης των αγώνων του Mont Blanc (UTMB).

Οι αγώνες αποτελούν μια ξεχωριστή εμπειρία για κάθε αθλητή, καθώς πραγματοποιούνται στο μοναδικό παρθένο δάσος και στο πλουσιότερο σε βιοποικιλότητα τοπίο της Ευρώπης. Στην εσχατιά της Ελλάδας, σε ένα από τα σημεία με τις δυσκολότερες κλιματολογικές συνθήκες, οι αθλητές και οι συνοδοί τους έχουν τη μοναδική ευκαιρία να διασχίσουν ένα πανέμορφο τοπίο γεμάτο παραδοσιακούς οικισμούς, τοξοτά γεφύρια, βοσκοτόπια παλιών τσελιγκάτων, καταρράκτες και ρυάκια, και να ανταμώσουν με ασφάλεια τα χνάρια της τοπικής πανίδας: της αρκούδας, του λύκου, της αλεπούς, του αγριόχοιρου, του ζαρκαδιού, του αετού, του γερακιού και τόσων ακόμα σπάνιων ειδών.

Εκείνο όμως το στοιχείο που καθιστά το VFT μοναδικό, είναι η πρωτόγνωρη αίσθηση φιλοξενίας και η ζεστή οικογενειακή ατμόσφαιρα. Ολόκληρη η τοπική κοινωνία γιορτάζει. 35 σύλλογοι και περισσότεροι από 700 εθελοντές συμμετείχαν στην περσινή διοργάνωση, ενώ όλοι οι αθλητές των δύο υπερμαραθώνιων αγωνισμάτων φιλοξενούνται σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους στην περιοχή.

Οι διοργανωτές από την πλευρά τους υπόσχονται πως θα κάνουν ό,τι είναι δυνατό, ώστε για άλλη μια φορά να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους και να μας προσφέρουμε μια αξέχαστη εμπειρία.

Οι αθλητές διανύουν διαδρομές 160 χιλιομέτρων, 100 χιλιομέτρων, 46 χιλιομέτρων και 10 χιλιομέτρων στο μοναδικό παρθένο δάσος και στο πλουσιότερο σε βιοποικιλότητα τοπίο της Ευρώπης.

Πληροφορίες: 25240 22540 και στην ιστοσελίδα των αγώνων: http://paranestivft.com/

2: Από Παρασκευή 24 μέχρι Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014

…Ένα ταξίδι σε εικόνες, αρώματα, γεύσεις και μυρωδιές μέσα από τα μονοπάτια του Διόνυσου.

Μιά περιήγηση  με οδηγό το κρασί σ’ έναν τόπο όπου η κουλτούρα της γεύσης του οίνου και του φαγητού αποτελεί ιδιαίτερο κομμάτι της ταυτότητας του.

Η γεύση αναδεικνύεται σε μνήμη και πολιτισμός.

Η Δράμα αποκαλύπτει σιγά-σιγά τη δύναμη της πολυσυλλεκτικότητας της ως ταυτότητα. Ο τόπος ταυτίζεται με το κρασί και το Διόνυσο.

Η πόλη γιορτάζει το κρασί και ανοίγει τις πόρτες των 7 οινοποιείων της περιοχής φτιάχνοντας μια διαδρομή που περνά μέσα από τον πολιτισμό, την οινογευσία και την γαστρονομία.

Μουσικές, ήχοι, τύμπανα, μπάντες, ποδήλατα, πολύχρωμα φώτα, μυστικές και σπάνιες συνταγές, εικαστικά δρώμενα,  όλα συνθέτουν έναν πολύχρωμο πίνακα  και συμμετέχουν στη διάθεση της γιορτής.

Χαλαρή διάθεση και κουβέντες γάργαρες όπως το κρασί.

Γεύση οίνου και επίγευση πολιτισμού.

Περισσότερα στο πρόγραμμα http://aned.gr/images/dramoino_prog.pdf

3: Από Παρασκευή 24 μέχρι Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014

Ο πολιτιστικός σύλλογος Μικρόπολης διοργανώνει την γιορτή του Τσίπουρου την Παρασκευή 24 Οκτωβρίου στη Μικρόπολη Δράμας. Στις 20:30, στο αποστακτήριο του Κώστα Ουζούνη με είσοδο 10€ μπορείτε να απολαύσετε άφθονο τσίπουρο και εδέσματα.

Το Σάββατο 25 και την Κυριακή 26 Οκτωβρίου θα πραγματοποιηθεί περίπατος στο καστανόδασος και συγκομιδή καστάνων. Ώρα έναρξης 13:00 στο Δάσος Καστανιάς, στο Εξωκλήσι Παναγίας της Καστανούσας. Την Κυριακή 26 Οκτωβρίου στις 10 π.μ. στο ίδιο σημείο.

Σας περιμένουμε όπως κάθε χρόνο να περάσουμε αξέχαστες στιγμές με τσίπουρο και κάστανα!

4: Από Σάββατο 25 μέχρι Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014

Η Φωτογραφική Ομάδα Δράμας «ΕΦΟΔΟΣ», διοργανώνει την ετήσια φωτογραφική της έκθεση του μηνός Οκτωβρίου.

Μια πανδαισία εικόνων με το ιδιαίτερο βλέμμα του κάθε φωτογράφου και μοναδικό κριτήριο επιλογής, η υψηλών προδιαγραφών καλλιτεχνική έκφραση. Ένα ταξίδι στο χώρο και το χρόνο, με όχημα την μοναδική τέχνη που αποτυπώνει άμεσα και ευφάνταστα, πρόσωπα, καταστάσεις, αισθήματα, στιγμές…

Η έκθεση πραγματοποιείται για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά με την συμπαράσταση του Δήμου Δράμας στην αίθουσα τέχνης «Ελευθερία» στη οδό Βενιζέλου και θα διαρκέσει από 25 Οκτωβρίου -2 Νοεμβρίου 2014 με ώρες λειτουργίας  από τις 18.00 – 22.00 το βράδυ.

Στην έκθεση συμμετέχουν 25 ΔΡΑΜΙΝΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΙ

Τα εγκαίνια θα γίνουν το Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014 στις 8 το βράδυ.

«Ο χωρισμός»

Συνεχίζουμε να συμπληρώνουμε τα κενά της ύπαρξής μας από τον άλλο, το αντικείμενο της αγάπης. Και συνεχίζουμε να κοιτάζουμε στα μάτια τον άλλο, ψάχνοντας για το είδωλο μας. Έτσι, όταν ο εραστής ή ο αγαπημένος εξαφανιστεί, ξαφνικά δημιουργείται μια τρύπα. Επειδή χάνεις τον καθρέφτη που μπορούσες να βλέπεις το είδωλό σου, χάνεις το πρόσωπό σου. Δεν ξέρεις τώρα ποιός είσαι, γιατί ο καθρέφτης σου έδινε ένα σχήμα, σηματοδοτούσε τα όριά σου – ότι αυτό είσαι εσύ – και κρατούσε σε συνοχή αυτό το σχήμα. Με τον ίδιο τρόπο θα πρέπει κι εκείνη να νιώθει το ίδιο χαμένη, αφού λειτουργούσες κι εσύ σαν καθρέφτης του εγώ της. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα όταν οι εραστές χωρίζουν. Είχαν επενδύσει τόσα πολλά ο ένας στον άλλον.

Γι” αυτό το λόγο, πολλοί άνθρωποι συνεχίζουν να παραμένουν μαζί, έστω κι αν η αγάπη τους έχει χαθεί πολύ καιρό πριν. Δεν μπορούν να αντέξουν να χάσουν τον άλλον. Οι σύζυγοι δένονται μεταξύ τους, ξέροντας καλά, ότι παραμένουν στο τίποτα. Δεν υπάρχει τίποτα για να τους κρατήσει μαζί. Η αγάπη έχει χαθεί καιρό τώρα ή ίσως να μην υπήρξε και ποτέ. Και το ξέρουν, το έχουν συνειδητοποιήσει και νιώθουν μίζερα γι” αυτό, αλλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτε. Χίλιες δυο φορές έχουν σκεφτεί να χωρίσουν, αλλά η τελική ιδέα του χωρισμού, φέρνει φόβο, γιατί το προσωπικό τους είδωλο βρίσκεται στα χέρια του άλλου. Αν ο άλλος δεν βρίσκεται πια εκεί, δεν ξέρεις ποιός είσαι.

Ξαφνικά χάνεις την ταυτότητά σου. Χάνεις την ψυχή σου, τον εαυτό σου. Ξαφνικά όλα αναστατώνονται και τότε αρχίζεις να ζεις με τη μοναξιά σου. Αυτή είναι η τρύπα. Αυτή τη φορά μην προσπαθήσεις να την κλείσεις. Άφησε την να υπάρξει, μάθε όμως να ζεις μόνος/η σου. Δεν λέω να είσαι μόνος σε όλη σου τη ζωή. Πρώτα όμως μάθε να ζεις μόνος σου και μετά βρες ένα σύντροφο. Τότε η σχέση θα είναι σε ένα τελείως διαφορετικό επίπεδο. Δεν θα είναι καθρέφτης. Μπορείς να ζήσεις μόνος σου και τότε μόνο μπορείς να αγαπήσεις. Τότε η αγάπη δεν θα είναι πια μια νευρωτική ανάγκη. Δεν θα είναι πια κάτι από το οποίο θα εξαρτάται ο αυτοπροσδιορισμός σου. Μπορεί να είσαι μόνος. Ξέρεις τώρα χωρίς την αγάπη σου ποιός είσαι. Τότε η αγάπη γίνεται συμμοιρασιά. Τότε επειδή έχεις, θέλεις να μοιραστείς. Τότε η αγάπη δεν είναι ανάγκη, αλλά πολυτέλεια. Και όταν η αγάπη είναι πολυτέλεια, είναι όμορφη.

-=-=-=-=-=-=-=-=-=-

- Και γιατί μόνο ως πολυτέλεια νομίζεις ότι μπορείς να βιώσεις την αγάπη;
- Ένα υποσύνολο αγάπης μπορείς να το βιώσεις με πολλούς τρόπους και οπτικές. Αλλά σκέψου: όταν έχεις ένα αντικείμενο (ας πούμε ένα κομμάτι από ξύλο και δυο θαλασσοφαγωμένα κοχύλια που είχες βρει όταν έψαχνες στην αμμουδιά των καλοκαιρινών σου εφηβικών διακοπών, που σου χάρισε ο αγαπημένος σου) και το φοράς στο λαιμό σου, δεν αισθάνεσαι διαφορετικά από ένα ακριβό κρεμαστό που δεν θυμάσαι ποιος στο έδωσε; Τι δύναμη έχει για σένα και μόνο, αυτό το μοναδικό κομμάτι που ξεχωρίζει ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα υλικά αντικείμενα που κατέχεις! Όταν η αγάπη είναι πολυτέλεια, είναι πολύτιμη, είναι αυτή η μία και μοναδική, τότε μετουσιώνεται σε κάτι από το υπερπέραν, σε μια ουσία ζωής.

«To ποτήρι…»

Ποτήρι μισοάδειο, ποτήρι μισογεμάτο. Οπτική γωνιά, προσωπική εκτίμηση. Ακολουθώντας την κλασική οδό των τελευταίων εορταστικών ημερών, ας κάνω και τη δική μου εκτίμηση για το ποτήρι της νέας χρονιάς που ξεκίνησε.

Εύχομαι σε όλους σας να προσέξετε φέτος το ποτήρι σας. Κάθε χρονιά για μένα μοιάζει με ένα ποτήρι που το παίρνουμε άδειο στην αρχή και το βάζουμε στο ράφι της αποθήκης στο τέλος της χρονιάς. Μην το δείτε μακάβρια, αλλά κανείς μας δεν ξέρει μέχρι πότε θα παίρνει ένα άδειο ποτήρι κάθε χρόνο…

Εύχομαι σε όλους σας λοιπόν, στο τέλος του 2013 να δείτε το ποτήρι σας γεμάτο με εικόνες, συναισθήματα, στιγμές, αναμνήσεις, γεγονότα, ψυχικές ανατάσεις, «προσθήκες και βελτιώσεις» που να τις επιλέξατε οι ίδιοι. Ας είμαστε περισσότερο εκλεκτικοί με τα γύρω μας συμβάντα. Ας μην γεμίσουμε με «ό,τι να ‘ναι» ή με «ό,τι τύχει» το ποτήρι μας. Ας πούμε στο τέλος της επερχόμενης διαδρομής μας ότι κάναμε αυτό που ήταν δυνατό, αυτό που μπορούσαμε και περνούσε από το χέρι μας. Σε όποιο τομέα, σε όποια θέση ή πόστο θέλει να ανήκει ο καθένας μας.

Μη λησμονήσουμε λοιπόν τα σημαντικότερα που έχει ο καθένας μας μέσα του. Αυτά είναι και η μοναδική περιουσία του στη ζωή και που αν τη φυλάξει όπως πρέπει μπορεί να τη διαφυλάξει και να την πολλαπλασιάσει. Μείνετε μακριά από ανούσιες συναντήσεις, επιβλαβείς σπατάλες ώρας, σκέψεων, συζητήσεων με ανθρώπους που δεν έχουν ψάξει μακρύτερα από ένα τραπέζι με πιάτα και άπειρο μπλα μπλα… Δείτε πόσα πολλά υπάρχουν γύρω μας που δεν έχουμε δει ποτέ ότι υπάρχουν. Ακούστε τα λόγια πίσω από τα τραγούδια που μέχρι τώρα δεν δίνατε σημασία. Αξίζουν; Δείτε τους ανθρώπους που μιλάνε για άλλους για να μην βλέπουν τους εαυτούς τους. Γίνονται καλύτεροι; Δοκιμάστε πράγματα που δεν κάνατε πριν γιατί δεν έπρεπε, δεν ταίριαζε, δεν ήταν αποδεκτό από τους γύρω σας. Είστε εσείς καλά; Αφήστε τους άλλους να κινούνται στις δικές τους τροχιές. Εσείς είστε μοναδικές ψυχές που διψούν για τη δική σας αλήθεια και το μονοπάτι σας είναι το δικό σας και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σας πει αν αυτό είναι έτσι ή αλλιώς. Είναι δική σας επιλογή. Είναι η δική σας ζωή και το δικαίωμα το έχετε μόνο εσείς αγαπητοί μου.

Τσουγκρίζοντας το ποτήρι μου με το δικό σας… Στην υγειά μας!

Διαγραφές

Στις γενικότερες αλλαγές του τρόπου ζωής μας, των συνηθειών μας, του τρόπου επικοινωνίας, διαδικασίες υπαρκτές και κατανοητές στη γενικότερη εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας, μπορεί κάποιος να εντοπίσει μερικές ενδιαφέρουσες παραμέτρους.

Πολλοί από μας έχουν ένα διευθυνσιολόγιο, ατζέντα ή λίστα επαφών, καρνέ, που το σέρνουμε από κινητό σε κινητό (με τις «επιβεβλημένες» αναβαθμίσεις συσκευών) είτε χειροκίνητα είτε μέσω αυτόματης διαδικασίας με τη βοήθεια Η/Υ. Κάθισα σήμερα λοιπόν και είδα μία – μία τις επαφές μου στο Outlook. Για να γίνω πιο κατανοητός: στο χώρο εργασίας μου έχω έναν Η/Υ στον οποίο έχω καταχωρημένες όλες τις επαφές μου, προσωπικές και επαγγελματικές. Χρησιμοποιώ αποκλειστικά το MS Outlook για την επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Το κινητό μου (iPhone) συνδέεται καθημερινά με τον υπολογιστή για να φορτίσει, να μεταφέρω φωτογραφίες, τραγούδια, ταινίες και εφαρμογές από και προς αυτό και τέλος για να συγχρονίζει τις επαφές, τα ραντεβού και τα διάφορα του ημερολογίου μου. Έχοντας αυξήσει το τελευταίο διάστημα τους φίλους μέσω του Facebook είχα την ανάγκη να τσεκάρω τι γίνεται με τις επαφές μου και να ξεκαθαρίσω…

Σκεφτείτε, όταν ήρθε εκείνη η αποφράδα ημέρα και χρειάστηκε τελικά να ξεκαθαρίσετε τις επαφές σας στο κινητό σας τηλέφωνο.

Ξεκαθάρισμα επαφών

Τελικά η πίεση που ασκεί το δάχτυλο πατώντας ένα κουμπί στο πληκτρολόγιο μας έχει τόση μεγάλη διαφορά από ένα άλλο πλήκτρο… Βλέποντας ένα – ένα τα ονόματα που αποφάσιζα ότι δεν έχουν πια θέση στη λίστα μου, πατούσα το Delete και φσσττ… τέλος. Άνθρωποι που δεν έχουν πια θέση στην καθημερινότητά μου, πρόσωπα που κάποτε είχαν λόγο να ανήκουν στη δική μου ατζέντα και τώρα μου είναι αδιάφοροι, φίλοι που είχαμε κοινά και τώρα μας χωρίζει κενό ανυπέρβλητο, παλιές ιστορίες που έχει κλείσει το κεφάλαιό τους, συνάδελφοι ή συνεργάτες που δεν έχουν κάτι πια να πουν στα δικά μου αυτιά, συμμαθητές που έχουν χαθεί…* Δεν αποκλείω να ξαναμπούν κάποιοι πάλι μέσα στον κατάλογό μου. Κανείς δεν το ξέρει. Η ζωή κάνει συνέχεια κύκλους, μικρούς και μεγάλους, με σημεία επαφής και επανασυνδέσεις, καμιά φορά περίεργες και απρόσμενες.

Μου έρχονταν στο μυαλό εικόνες και λόγια ψάχνοντας τη λίστα των επαφών μου για να κάνω την εκκαθάριση. Αναρωτήθηκα πώς είχαμε κάποτε κοινά σημεία επαφής! Έπιασα τον εαυτό μου, καθώς πατούσα τη διαγραφή, να χαμογελώ ειρωνικά ή να βγάζω ανακούφιση ή να είμαι σοβαρός ή ακόμη και να μην θυμάμαι καν ποιος είναι και από πού τον ξέρω. Σκέφτηκα χαμογελώντας με νόημα όταν ήμουν παιδί και έβλεπα τις ατζέντες των «μεγάλων», πόσο γεμάτες από ονόματα ήταν και τις ζήλευα! Θυμάμαι που άρχιζα να γράφω σε άδειες σελίδες ονόματα όσων ήξερα, χωρίς να γνώριζα τηλέφωνα και διευθύνσεις, αρκεί να έγραφα κάτι στη δική μου ατζέντα, για να γεμίσει με …γράμματα. Πόσο μεγάλες μου φαίνονταν οι σελίδες! Πόσο άδειο ήταν το βιβλιαράκι όσα και αν έγραφα! Το ίδιο βλέπω τώρα να το κάνουν και τα δικά μου παιδιά και χαμογελώ.

Τώρα η ατζέντα μου είναι αρκετά μεγάλη και αυτό που χρειάζεται είναι η εκκαθάρισή της σε τακτά χρονικά διαστήματα (αν και σπανίως γίνεται – λόγω έλλειψης χρόνου). Τώρα επιλέγω με προσοχή ποιος θα μπει στο βιβλιαράκι μου και ίσως φεύγει ευκολότερα… Όμως αυτοί που είναι μέσα και ανήκουν στους «ενεργούς» ΕΙΝΑΙ μέσα. Ξέρω γιατί είναι, ξέρω γιατί έγραψα πληροφορίες για το που δουλεύουν, σε ποια τηλέφωνα τους βρίσκω, ποιο είναι το mail τους, αν έχουν σελίδα στο Facebook ή Blog και ίσως και άλλες χρήσιμες πληροφορίες που με ενδιαφέρουν.

* Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα SMS που έστειλα σε φίλο μου πριν μερικά χρόνια. Ήταν στο νοσοκομείο σε άσχημη κατάσταση. Δεν πήρα ποτέ αναφορά παράδοσης… Το κινητό του παρέμενε στις επαφές μου για αρκετούς μήνες μετά το μοιραίο. Δεν μπορούσα να το σβήσω. Δεν μπορούσα να πατήσω το Delete. Όταν τελικά έγινε κι αυτό, για μένα ήταν ο τελευταίος αποχαιρετισμός. Ήταν το πιο δύσκολο πάτημα του πλήκτρου Delete. Που χρειάστηκε να περάσει πολύς καιρός για να μπορέσω να το πατήσω…

Καλό παράδεισο φίλε μου.

Έχετε αμφιβολίες αν είστε εθισμένοι στο διαδίκτυο;

Διαβάζοντας ένα περιοδικό σχετικό με υπολογιστές, πριν μερικά χρόνια, το μάτι μου έπεσε σε μια αγγελία που ζητούσαν συντάκτες. Έλεγε λοιπόν στο σχετικό κείμενο μεταξύ άλλων: «θα προτιμηθούν άτομα που χώρισαν λόγω εθισμού στο ίντερνετ»

Ναι, ο εθισμός στο διαδίκτυο δεν είναι κάτι που σπανίζει στις μέρες μας. Ίσως τα τελευταία χρόνια ο εθισμός αυτός να έχει στραφεί σε μεγάλο βαθμό στο μεγαλύτερο παγκόσμιο κοινωνικό δίκτυο, το facebook (τελευταία ανακοινώθηκε ότι οι χρήστες του έφτασαν το 1 δισεκατομμύριο, που σημαίνει ότι αν το facebook ήταν χώρα θα ήταν 3^η σε παγκόσμια κατάταξη μετά την Κίνα και την Ινδία). Με την παράλληλη αλματώδη αύξηση των πωλήσεων των smartphones η εικόνα του τύπου που πίνει καφέ και σουλατσάρει στο facebook είναι πλέον συνηθισμένη.

Ένα πράμα όπως και τα διαζύγια…

Ίσως ο εθισμός με το διαδίκτυο να ερμηνεύει τα προβλήματα των διαπροσωπικών σχέσεων, το φόβο του να γνωρίσω άτομα (τι θα μου πουν, πως θα με δουν, πως θα στέκομαι κ.λ.π.) ή ακόμη περισσότερο του να διακινδυνέψω την προσωπική μου ηρεμία στα κύματα μιας σχέσης.

Δεν πιστεύω ότι το διαδίκτυο «φταίει» για όλα τα προβλήματά μας. Είναι διέξοδος διαφυγής ίσως. Ή και δικλείδα ασφαλείας για μερικούς. Μπορεί πάντως να μετατραπεί και σε ναρκωτικό, με την έννοια ότι μπορεί να σε εθίσει και να «κολλήσεις». Αλλά δεν φταίει αυτό. Όπως παίζει και με το μαχαίρι ή με το αλυσοπρίονο…

Παραθέτω ένα πολυφορεμένο ίσως κείμενο. Καλή ανάγνωση…

Μπορείτε να καταλάβετε ότι είστε εθισμένοι στο Internet όταν:

• Μετά από κάθε τελεία που γράφετε συνεχίζετε με “gr’.
• Η γυναίκα σας κρεμάει μια ξανθιά περούκα στην οθόνη του υπολογιστή σας, για να σας θυμίσει πως είναι.
• Όλοι σας οι φίλοι έχουν @ στα ονόματα τους.
• Μετακομίζετε σε καινούργιο σπίτι και το πρώτο που σκέφτεστε είναι να κάνετε μεταφορά της τηλεφωνικής γραμμής -άρα και του ίντερνετ- για να μη μείνετε χωρίς πρόσβαση ούτε μια μέρα.
• Όταν πηγαίνετε στην τουαλέτα για προσωπική σας ανάγκη λέτε ότι πάτε για “upload’.
• Λέτε στον οδηγό ταξί ότι η διεύθυνση σας είναι: http://Alexandroupoleos.25.odos/spiti/ayto_me_ta_kagkela.htm.
• Η/Ο σύζυγος σας ανακοινώνει τον νέο κανόνα: “Απαγορεύεται ο υπολογιστής, στο κρεβάτι!”
• Χρησιμοποιείτε συνέχεια εκφράσεις και σύμβολα του στυλ: lol, brb, afk,  , @, www κ.λ.π.
• Ο καλύτερος σας φίλος είναι κάποιος τον οποίο δεν έχετε δει ποτέ.
• Όταν ο/η σύζυγος σας λέει πως για να στηριχθεί ένας γάμος χρειάζεται επικοινωνία και εσείς αγοράζετε καινούργιο ρούτερ, υπολογιστή και δεύτερη γραμμή και για αυτόν/ήν.
• Ο γάτος σας έχει την δική του προσωπική σελίδα στο Internet.
• Το ίδιο και το χρυσόψαρο σας.
• Παίρνετε τηλέφωνο στους φίλους σας για να τους πείτε ότι τους στείλατε email και κλείνετε περιμένοντας την απάντηση.

Αν έχετε χρόνο ρίξε μια ματιά και σ’ αυτά:

• Το  facebook δεν είναι το μοναδικό δίκτυο κοινωνικής δικτύωσης: http://goo.gl/wBH8a
• Ομιλία για τον «Εθισµό στο διαδίκτυο – οδηγίες στους γονείς» της Αλεξάνδρας Καππάτου, Ψυχολόγου – Παιδοψυχολόγου: http://goo.gl/FOPSe
• Χρήση του διαδικτύου – Μονάδα εφηβικής υγείας, Νοσοκομείο Παίδων «Π. & Α. Κυριακού»: http://goo.gl/QfcFS

Τεχνολογικές εξελίξεις με φαντασία

ΦΟΡΗΤΟΣ ΜΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΣΤΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ: Πριν λίγες μέρες ανακοινώθηκε από την Samsung Hellas σε εκδήλωση που πραγματοποίησε για δημοσιογράφους πως η νέα συσκευή της Google και της Samsung, το Chromebook XE303 θα κυκλοφορήσει στη χώρα μας μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2013. Με χαρακτηριστικά ικανοποιητικά για τον μέσο χρήστη και με την παροχή 100GB δωρεάν χώρο στην cloud υπηρεσία της Google αποτελεί μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση. Κι αυτό γιατί η διαφορά του Chromebook με τους άλλους φορητούς υπολογιστές είναι πως χρησιμοποιεί το λειτουργικό σύστημα Chrome OS και όχι τα Windows της Microsoft. Το συγκεκριμένο λειτουργικό σύστημα βασίζεται στο γνωστό φυλλομετρητή (browser) της Google και λειτουργεί μόνο μέσω του διαδικτύου. Δηλαδή μέσω διαδικτυακών εφαρμογών για την επεξεργασία κειμένου και φωτογραφιών, την κοινωνική δικτύωση, παιχνίδια και σχεδόν οποιαδήποτε άλλη χρήση. Αυτό όμως ταυτόχρονα σημαίνει πως δεν υποστηρίζεται η εγκατάσταση και χρήση εφαρμογών Windows. Η Samsung δεν ανακοίνωσε κάποια συγκεκριμένη ημερομηνία κυκλοφορίας, αλλά ούτε και την τιμή της συσκευής στην ελληνική αγορά, η οποία στο εξωτερικό αγγίζει τα 250 δολάρια.

Το πλεονέκτημα του εν λόγω φορητού είναι ότι αν χαθεί, κλαπεί, χαλάσει κλπ, ο κάτοχός του έχει χάσει μεν τα χρήματα που δαπάνησε για την αγορά του, αλλά με έναν νέο αντίστοιχο φορητό που θα πάρει, μπορεί σε χρόνο πραγματικά μηδενικό, να αποκτήσει και πάλι πρόσβαση στα πολύτιμα αρχεία του. Κι αυτό γιατί δίνει τα στοιχεία του (όνομα χρήστη και κωδικό πρόσβασης) και αποκτά και πάλι πρόσβαση στα 100GB χώρο που του δίνει η Google.

«ΠΑΠΠΟΥ ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΑΣ ΝΑ ΚΟΥΝΙΕΣΑΙ!»: Μοιάζει με μια κλασική παλιομοδίτικη ξύλινη καρέκλα. Στην πράξη όμως είναι πολύ πιο προηγμένη τεχνολογικά από όσο μπορείτε να φανταστείτε. Η πολυθρόνα σχεδιάστηκε στην Ελβετία και στην ουσία είναι ένας φορτιστής για συσκευές της Apple. Το μυστικό κρύβεται σε έναν μηχανισμό στο πίσω μέρος της καρέκλας (2 τροχαλίες όπως διακρίνονται στην εικόνα) που μεταφράζει το ρυθμικό λίκνισμα σε ηλεκτρική ενέργεια. Μία ώρα απαλής κίνησης είναι αρκετή για να φθάσει την μπάρα φόρτισης του iPad στο 35%. Η «προχωρημένη» αυτή καρέκλα έχει ενσωματωμένα στην πλάτη της και ηχεία σε περίπτωση που θέλει κάποιος να ακούσει μουσική.  Βέβαια με τα 1.300 ευρώ που κοστίζει η καρέκλα αυτή, μάλλον πολλοί παππούδες θα συνεχίσουν να ταλαντεύονται στις κλασικές κουνιστές πολυθρόνες, ξοδεύοντας άσκοπα (!) την ενέργεια που παράγουν…

Το θέμα πάντως της εξοικονόμησης ενέργειες ή καλύτερα της μετατροπής μιας …χαμένης ενέργειες σε κάποια άλλη έχει απασχολήσει και στο παρελθόν επιστήμονες που σχεδίαζαν άλλες διατάξεις. Στους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου δοκιμάστηκαν πλάκες πεζοδρομίου με επίστρωση ανακυκλωμένου ελαστικού, οι οποίες μετατρέπουν σε ηλεκτρική ενέργεια τα βήματα των περιπατητών. Πρόσφατα, δοκιμάστηκαν σε ένα υπαίθριο φεστιβάλ και συγκέντρωσαν 250.000 βήματα. Η ενέργεια που παράχθηκε ήταν αρκετή για να φορτίσει 10.000 κινητά τηλέφωνα.

ΑΝ ΧΑΣΕΤΕ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΣΑΣ: Ένα νέο σύστημα υπόσχεται σύντομα να σας βοηθά να εντοπίζετε οποιοδήποτε χαμένο αντικείμενο, από κινητά, αποσκευές, μέχρι ακόμα και κατοικίδια. Πρόκειται για ένα αυτοκόλλητο chip μεγέθους λίγων χιλιοστών το οποίο χρησιμοποιεί τεχνολογία Bluetooth προκειμένου να επικοινωνεί με το Android ή iOS smartphone σας. Η αντίστοιχη εφαρμογή αναλαμβάνει να μετατρέψει το κινητό σας σε ένα είδος «ραντάρ», λαμβάνοντας το αντίστοιχο σήμα από το αυτοκόλλητο. Σας προειδοποιεί όταν αυτό βρεθεί μέσα στην εμβέλεια του Bluetooth της συσκευής σας ή βγει εκτός, ενώ ταυτόχρονα προβάλλει στην οθόνη την θέση του.

Παραμένει όμως μια αρκετά ενδιαφέρουσα πρόταση, ειδικά αν φοβάστε μήπως χάσετε ή ξεχάσετε κάπου τις συσκευές σας ή αν απλά θέλετε να γνωρίζετε ανά πάσα στιγμή που βρίσκεται το κατοικίδιο σας ή τα παιδιά σας μέσα στο σπίτι.

Τις τελευταίες μέρες αρκετοί φίλοι με ρωτούσαν αν μπορούν να βρουν το κινητό τους που έχουν χάσει με τη βοήθεια μιας εφαρμογής που έχουν και εντοπίζουν τη συσκευή τους όταν όμως αυτή είναι εντός δικτύου. Είναι μια χρήσιμη εφαρμογή που μπορούμε να την εκμεταλλευτούμε, όταν όμως το κινητό μας πέσει σε λάθος χέρια, ο …νέος κάτοχός της δεν θα μείνει άπραγος. Θα αλλάξει άμεσα την κάρτα SIM και θα βάλει μια δικιά του αποτρέποντας τον εντοπισμό της από τον νόμιμο κάτοχο. Οπότε, το νέο αυτό τσιπάκι λειτουργεί σωτήρια σε τέτοιες ανεπιθύμητες καταστάσεις.

Το δικαίωμα στο λάθος

Το πρωτοδιάβασα από τον Steve Jobs (1955-2011), τον ιδρυτή και για πολλά χρόνια αφεντικό της Apple: "κάνε λάθη, αλλά μάθε από αυτά". Μου χτύπησε κάπως, όταν το διάβασα. Τι είπε; Να κάνω λάθος; Μα γιατί; Δεν πρέπει να είμαστε σωστοί σε ό,τι κάνουμε; Να είμαστε συνεπείς στη δουλειά μας. Να είμαστε αλάνθαστοι στο σχολείο. Να μην κάνουμε λάθος στη σχέση μας. Χμμμ... για να το δούμε και πάλι.

Ζούμε σε μια κοινωνία που το λάθος στηλιτεύεται. Που μας το χτυπούν σε ανυποψίαστο χρόνο ως εκδίκηση, ως αποτροπή, ως νουθεσία ή ό,τι. Πώς όμως μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι, να προχωρήσουμε μπροστά βελτιώνοντας τον ίδιο μας τον εαυτό, όταν αποφεύγουμε να κάνουμε λάθος; Με τα λάθη μπορούμε να μάθουμε ποιοι είμαστε. Ποιοι είναι οι άλλοι. Γιατί πήγε κάτι στραβά και δεν μας βγήκε όπως το υπολογίζαμε. Ποιες παραμέτρους δεν λάβαμε υπόψη μας.

Στη σχολική γιορτή του δημοτικού, κληρώθηκα να είμαι ο Άγιος Βασίλης και η Χριστίνα, το αγγελάκι που συνομιλεί με τον Άγιο. Στη σκηνή επάνω με τους γονείς και τα παιδιά να παρακολουθούν το χριστουγεννιάτικο σκετσάκι έπρεπε -σύμφωνα με τον ρόλο- να έχω ένα σάκο με δώρα, για να δίνω ή όχι στα παιδιά τα δώρα που μου ζητούσαν με τα γράμματά τους, αναλόγως της συμπεριφοράς τους το χρόνο που πέρασε. Σε ένα από αυτά θα έδινα ένα πιστόλι, το οποίο όμως κάπου παράπεσε και δεν το έβαλα στο σάκο. Το αντιλήφθηκα αργά. Και στην ερώτηση του αγγέλου αν θα δώσω το πιστόλι στον Κωστάκη, βλέποντας ότι δεν υπάρχει, γύρισα προς τον δάσκαλο και είπα με παιδική αφέλεια: "κύριε, δεν έχω πιστόλι, να του στείλω κάτι άλλο αντί γι' αυτό"; Παιδική αφέλεια.

Σε μια τάξη σχολείου, τα παιδιά ζωγράφιζαν διάφορα στο μάθημα της Ζωγραφικής. Ρώτησε η δασκάλα ένα κοριτσάκι, που απορροφημένο δεν σήκωνε το κεφάλι του, τι ζωγραφίζει. "- Τον Θεό κυρία". "- Μα κανείς δεν ξέρει πως είναι!". "- Θα ξέρετε σε ένα λεπτό!". Τα παιδιά δεν διστάζουν να κάνουν λάθος. Και έτσι μαθαίνουν. Και έτσι προχωρούν και χαράζουν το δρομάκι τους. Και η δημιουργικότητά τους ενισχύεται. Και ανεβαίνουν. Εμείς όμως είμαστε ενήλικες πια. Λάθη όχι μόνο δεν επιτρέπονται, αλλά γίνονται και αντικείμενο ειρωνείας, αποστροφής, μείωσης.

Ναι, είναι καλό να κυνηγάμε τα λάθη. Να δοκιμάζουμε. Να τολμούμε κάτι διαφορετικό από πριν. Έτσι μόνο μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι. Τότε προχωράμε με μνήμη του λάθους και η εμπειρία γίνεται πείρα. Αρκεί να μαθαίνουμε από αυτά.

Σήμερα, με την παγερή και πνιγηρή ατμόσφαιρα, έχω την αίσθηση ότι τα παιδιά δεν έχουν το δικαίωμα στο λάθος. Κι αυτό με τρομάζει για το αύριο.

Μεταφορές μεγάλων αρχείων, ερήμωση πόλης, δυνατότητες εξόδου... (μπουκέτο)

Σήμερα γυρίζουν στο μυαλό μου 3 πράγματα που αν και φαίνονται ψιλοάσχετα μεταξύ τους ίσως έχουν κοινή αφετηρία. Όπως και να 'χει τα παραθέτω για ενημέρωση αλλά και σχολιασμό αν το θέλετε.

"Στείλε πράμα θείο"

Το πρώτο έχει να κάνει με το πως μπορούμε να στείλουμε σε κάποιον ή κάποιους μεγάλα αρχεία. Και όταν λέμε μεγάλα αρχεία εννοούμε μέχρι 2 GB. Με απλά λόγια 2-3 ταινίες, δεκάδες παρουσιάσεις, πάμπολλες εικόνες υψηλής ανάλυσης, αρκετά μουσικά CD σε mp3. Ένα θέμα που απασχολεί λίγο πολύ όλους. Να το γράψω σε CD, να του το στείλω, να το γράψω στο στικάκι που θα μου φέρει, να του δώσω το δικό μου και να μου το δώσει πίσω και άλλες τέτοιες ερωτήσεις προκύπτουν όταν έχουμε πολύ πράμα να δώσουμε σε κάποιον. Μου άρεσε λοιπόν από τις διάφορες λύσεις που υπάρχουν το wetranfer με το οποίο κάνουμε τα εξής: επιλέγουμε τα αρχεία που θέλουμε να στείλουμε, γράφουμε το mail του παραλήπτη, το δικό μας και τέλος ένα σχόλιο στα αγγλικά ή στα greeklish. Αν έρχεστε κι εσείς αντιμέτωποι με τέτοια ερωτήματα ρίξτε μια ματιά στο wetransfer εδώ.

Το δεύτερο έχει να κάνει με τη Δράμα το βράδυ. Αρκετές φορές χρειάστηκε να κατέβω αργούτσικα (μετά τις 11 μ.μ.) προς το κέντρο, συνηθέστερα για να βρω ανοιχτό κάποιο περίπτερο ή κάποιο φαρμακείο ή να πάρω κάτι από το γραφείο που ξέχασα κλπ. Η πόλη είναι νεκρή. Θυμίζει εικόνα φαρ-ουέστ με μοναδική διαφορά την έλλειψη των θυσάνων να διασχίζουν τους δρόμους. Τα ξερά χόρτα εννοώ, τους θάμνους που συνήθως βλέπουμε συνοδεία μουσικής λίγο πριν το πιστολίδι ξεκαθαρίσματος λογαριασμών. Αλλά ούτε θάμνοι σουλατσάρουν στους δρόμους, ούτε τίποτε άλλο. Ούτε άνθρωποι, ούτε ζώα. Η πόλη είναι βουβή. Σε κάποιους δρόμους δεν ανάβουν τα φώτα λόγω βλάβης ή εξοικονόμησης χρημάτων. Νομίζεις ότι κάποια αρρώστια, κάποιο θανατικό έχει πέσει και έχεις μείνει τελευταίος στην ενημέρωση. Θλίψη και μιζέρια. Απογοήτευση για το αύριο. Πλάκωμα.

Αυτή η εικόνα δεν ισχύει Παρασκευή και Σάββατο βράδυ όπου η Δράμα φοράει τα γνωστά βραδινά της ...φορέματα και αναδεικνύει με τον ποιο εκκωφαντικό τρόπο την παρακμιακή της εικόνα που τόσα χρόνια συνεχίζει να συντηρεί ως πρώτη προτεραιότητα. Είναι τότε που οι άνεργοι, εξοργισμένοι, σκυθρωποί κάτοικοί της ή οι μονίμως χαρούμενοι τύποι της πόλης εξορμούν στα 5-7-10 στέκια και της δίνουν το χρώμα που της ταιριάζει. Στις ίδιες θέσεις, με τις ίδιες πάνω-κάτω παρέες, κρίνοντας τους γύρω για να νοιώσουμε όλοι καλύτερα που δεν είμαστε σαν κι αυτούς (αλλά γι' αυτό θα χρειαστεί μια άλλη ανάρτηση...) 

Το τρίτο έχει να κάνει με την αναζήτηση. Αναζήτηση για ένα καλύτερο αύριο ή για μια εξασφάλιση του σήμερα, έστω. Εννοώ τις κρούσεις που δέχομαι από γνωστούς και φίλους για να φτιάξουν μια ιστοσελίδα και να προωθούν κυρίως προϊόντα και λίγο σπανιότερα υπηρεσίες. Ψαχνόμαστε. Τι μπορούμε να κάνουμε χωρίς να ρισκάρουμε ιδιαίτερα χρήμα και χρόνο; Και άντε χρόνο ας πούμε ότι έχουμε πια, αλλά χρήμα δεν έχει κανείς. Οπότε ο σχεδιασμός μια ιστοσελίδας και η προώθηση αυτής για να ξεκινήσει κάτι νέο που θα συμπληρώσει το εισόδημα (ή ό,τι έχει μείνει από αυτό) μοιάζει να είναι μια εύκολη και προσιτή λύση. Και είναι για μένα από τις σημαντικότερες κινήσεις που δίνουν μια προοπτική, μια ελπίδα στο τρελοκομείο που ζούμε...

Περί εκπαίδευσης

Θες κάτι οι ώρες διδασκαλίας σε ΑΕΙ, ΤΕΙ, ΙΕΚ και στο ΚΕΣ που είχα παλιότερα, θες κάτι η κατάσταση στο σπίτι που βιώνω καθημερινά (η γυναίκα μου είναι φιλόλογος) μπήκα στη διαδικασία να παρακολουθήσω ένα εξ' αποστάσεως πρόγραμμα που απευθύνεται σε εκπαιδευτικούς. Είχα κάποιες αμφιβολίες για το αν αξίζει, αν θα έχω χρόνο να ασχοληθώ, πόσο θα με τραβήξει κλπ. Πέρασε ένας μήνας περίπου από τότε που μπλέχτηκα στη διαδικασία αυτή. Τα παράτησα οριστικά χθες.
Για να γίνω σαφής μεταφέρω, όσο αντικειμενικά γίνεται, τα γεγονότα: Κάνω την εγγραφή μου κανονικά στη σχετική σελίδα της εξ' αποστάσεως εκπαίδευσης. Αναρωτιέμαι αν στα βιογραφικά στοιχεία που γράφουν όλοι οι συμμετέχοντες κάπου θα κλοτσήσει το ότι δεν είμαι επαγγελματίας εκπαιδευτικός. Δεν είναι το βασικό μου επάγγελμα με άλλα λόγια. Μπορεί να έχω 2.000+ ώρες σε ΤΕΙ, μερικές εκατοντάδες σε ΑΕΙ, ΙΕΚ και (αδιάφορες) χιλιάδες στο ΚΕΣ που είχα, αλλά η βασική μου ιδιότητα δεν είναι αυτή. Παρακολουθώ λοιπόν με ενδιαφέρον τη διαδικασία εγγραφής, επικοινωνίας των συμμετεχόντων, απόψεων που πηγαινοέρχονται σε αράδες κειμένου. Βλέπω τις εγγραφές να πληθαίνουν καθημερινά. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι ένα μεγάλο εγχείρημα που θέλει οργάνωση.

Ίσως λόγω επαγγελματικής διαστροφής να μ' ενοχλεί η τσαπατσουλιά σε ένα κείμενο όσο απλό ή πρόχειρο και αν είναι.

Ίσως λόγω επαγγελματικής διαστροφής να μ' ενοχλεί η τσαπατσουλιά σε ένα κείμενο όσο απλό ή πρόχειρο και αν είναι. Ιδιαίτερα από ανθρώπους που έχουν να κάνουν με κείμενα στη δουλειά τους και δεν είναι αμπελουργοί ή καπνοπαραγωγοί (τους οποίους και σαφέστατα τιμώ). Θα περίμενα από εκπαιδευτικούς να έβλεπα στρωτό λόγο, ορθογραφία και σύνταξη σωστή, με μορφοποίηση απλή και κατανοητή. Ίσως γιατί στο μυαλό έχω συνδέσει τον τρόπο γραφής του δασκάλου με την ποιότητα του έργου του. Με τον τρόπο που σκέφτεται και εκφράζει την όποια διάθεση έχει. Και βλέπω στις σχετικές συζητήσεις (forums) το ...χάος! "Δεν υπάρχουν" απλά... Ο καθένας να γράφει με σωστή ορθογραφία μεν, αλλά ό,τι του κατεβαίνει στο μυαλό, με μορφοποιήσεις  επιπέδου δημοτικού ή γυμνασίου. Μέχρι εκεί ναι. Γυμνασίου.

Κρίμα. Χαλάστηκα. Έχασα το κέφι μου. Διαπίστωσα πόσο πολύ είμαστε πίσω με χρόνια επιμορφώσεων, με σεμινάρια βιωματικά ή άλλα... Σκέφτηκα τι ενέργειες και δράσεις γίνονται στο εξωτερικό, πόσο ξένα, άπιαστα και μακρινά μοιάζουν εκείνα (γι' αυτούς αυτονόητα) εδώ, πόσο άρνηση δείχνουμε στο νέο και στο διαφορετικό, πόσο πιάνει ακόμη η αιτιολόγηση "εγώ δεν τα έμαθα αυτά και άλλωστε σε 5 χρόνια βγαίνω στη σύνταξη, άσε με τώρα..." και πόσο ακόμη τρέχουμε να προλάβουμε το ριμαδοτρένο που ακόμη να έρθει (ή έρχεται με ρυθμούς οδοντωτού).

Συνέχισα πάραυτα με αισιοδοξία και περιέργεια για το πως θα συνεχίσει αυτό το σενάριο να παίζει. Μπήκα στη διαδικασία και συμμετείχα σε ένα κοινόχρηστο αρχείο το βράδυ της Κυριακής για να αποφασίσουμε κάποια πράγματα. Κόλαση. Μικρά παιδιά που έγραφαν ό,τι να 'ναι. Βαβούρα. Που είναι οι υπόλοιποι ρε παιδιά; 800+ γράφτηκαν. Εδώ μέσα δεν είμαστε ούτε 50. Χαρτιά και οι απόντες; Που ανησύχησαν με την αξιολόγηση και ψάχνουν πιστοποιήσεις παντός είδους για να αποδείξουν ότι αυτοβελτιώνονται; Ας υποθέσω ότι δεν είναι έτσι. Ας.

Από 6-7 κουβέντες που αντάλλαξα με "υπευθύνους" αντιλήφθηκα μια κρύα στάση του στυλ "δεν ανήκεις εδώ", "μπορείς όμως να συμμετέχεις αν θέλεις", "δεν έχεις καταλάβει πως λειτουργεί η διαδικασία της εξ' αποστάσεως" κλπ. Πολύ καλά. Δεν περίμενα τέτοια αντιμετώπιση. Με ξένισε το ότι οι προτάσεις περί καταμερισμού εργασιών που έκανα οικειοποιήθηκαν αμέσως από τους υπεύθυνους, το ότι οι μορφοποιήσεις των πινάκων και των κειμένων κρίθηκαν σημαντικές ("αν μπορείς σουλούπωσε λίγο αυτά, δεν μου βγαίνουν στον Η/Υ μου") και έμειναν όπως ακριβώς ενδεικτικά είχα κάνει, και από την άλλη να ακούω ...υπεροπτικά λογύδρια. 

Μακάρι να γίνει η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών όπως πρέπει. Μακάρι να μπουν στη διαδικασία να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους. Γιατί αν εγώ συνομίλησα με τους νεότερους, τους πιο δραστήριους, τους πιο ενεργητικούς που συμμετέχουν σε τέτοια καινοτόμα προγράμματα (!), τότε φοβάμαι ότι το υπόλοιπο 80% που κοιμάται στον ύπνο του "ωχ μωρέεε.... δε βαριέσαιιι..." είναι φύρα του συστήματος. Και όταν το ποσοστό της φύρας ξεπεράσει ένα όριο, το σύστημα νοσεί και απαιτεί γιατριά άμεση και δραστική.

Και όταν το ποσοστό της φύρας ξεπεράσει ένα όριο, το σύστημα νοσεί και απαιτεί γιατριά άμεση και δραστική.

Σήμερα έπεσε στα χέρια μου ένα άρθρο σχετικά με τη Νέα ηλεκτρονική υπηρεσία του υπουργείου παιδείας "Πείτε μας τη γνώμη σας". Εννοείται ότι θα στείλω αυτά που έχω μέσα μου κρατημένα. Ποιος θα τ΄ακούσει; Ίσως κανένας όπως πάντα σ' αυτό το κράτος που κινείται με random τρόπο. Ίσως ένας. Συνεχίζω να είμαι αισιόδοξος και να αισθάνομαι το μερίδιο που μου αναλογεί. Αν συνεχίσω (εγώ προσωπικά) να ανέχομαι τη χαζαμάρα, να κατεβάζω τον πήχη, να ακούω αδιαμαρτύρητα την ηλιθιότητα τότε είμαι συνυπεύθυνος.

Δες περισσότερα: http://bit.ly/new_ypepth

Σκέψεις επίκαιρες...

Τους βλέπω. Είναι παντού. Ζουν ανάμεσα μας. Έχουν σώμα και ψυχή σαν κι εμάς. Αλλά ζουν εις βάρος μας. Σαν παράσιτα. Σαν βδέλλες που κόλλησαν στο σώμα μας και δε λένε να φύγουν. Σαν ψείρες, τσιμπούρια που ρουφάνε αίμα και νομίζουν ότι είναι άνθρωποι. Σαν κι εμάς. Και το χειρότερο; Μας φτύνουν. Μας σιχαίνονται. Δε μας γουστάρουν αλλά δε μπορούν χωρίς εμάς.

ΟΧΙ. Δεν είναι εξωγήινοι. Είναι οι αγαπημένοι μας celebrities. Είναι η Στέλλα Μπ., ο Γιώργος Α., η Ζέτα Μ., η Σάσα Μπ., η Ελένη Μ., ΟΛΟΙ αυτοί που ΑΝ τους αφαιρέσεις το επώνυμο, μεταμορφώνονται σε ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΤΙΠΟΤΑ. Όλοι αυτοί που σε κοιτάζουν με τουπέ, ΑΛΛΑ αν τους ρωτήσεις “κάπου σε ξέρω εσένα, αλλά που” θα τρέξουν στον επίσης celebrity ψυχοθεραπευτή τους να τους πείσει ότι είναι ΚΑΤΙ! Η Ευγενία Μ., η Τζούλια Α., ο Μένιος Φ., η Όλγα Τ., ο Γιάννης Π., ο Νίκος Ε., η Μαρία Μπ. και ο Φώτης Σ., ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ, μονοπωλούν τις ΔΗΜΟΣΙΕΣ τηλεοπτικές συχνότητες ταΐζοντας μας ΣΚΑΤΑ. ΣΚΑΤΑ, γιατί είναι φθηνά, ΣΚΑΤΑ γιατί δεν έχουν τίποτα άλλο άξιο πάνω τους να δώσουν, ΣΚΑΤΑ γιατί οτιδήποτε άλλο απαιτεί ΚΑΤΙ το οποίο ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ. Και τα κατάφεραν. Φτιάξαν τον κύκλο τους και αλλάζουν μεταξύ τους ρόλους. Και μας το πουλάνε. Και το ΑΓΟΡΑΖΟΥΜΕ. Έχουν ΣΤΕΡΕΨΕΙ τα ενδιαφέροντα στη μονότονη ζωή μας και ψάχνουμε ΔΙΕΞΟΔΟ να βρούμε, αλλά πέφτουμε στα ΣΚΑΤΑ. Και μας αρέσει. Και συνεχίζουμε. Και θέλουμε να γίνουμε σαν κι αυτούς, μικροί Θεοί της τηλεοπτικής πραγματικότητας, να ικανοποιήσουμε για ΛΙΓΟ και ΧΩΡΙΣ ΚΟΣΤΟΣ το λαίμαργο ΕΓΩ μας.

Αλλά όχι. Υπάρχει κι άλλη λύση. Υπάρχει το OFF. Υπάρχει το OFF στο τηλεκοντρόλ που θα με λυτρώσει από όλο αυτό το πολύχρωμο ΚΕΝΟ που χαζογελάει, πειράζεται, αλληλοκατηγορείται και αλληλογλύφεται, παντρεύεται, χωρίζει και ξαναπαντρεύεται ΚΑΙ ΜΟΥ ΤΟ ΛΕΕΙ, λες και με ενδιαφέρει. Αλλά και πάλι. ΟΧΙ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ. Έκλεισα την TV, αλλά συνεχίζω να τους βλέπω μπροστά μου, σε εφημερίδες, σε περιοδικά, σε BLOG, συνεχίζουν να ποζάρουν με τρόπο στο φακό στην νυχτερινή τους έξοδο, σε γκαλά, σε εκθέσεις, εστιατόρια, παραλίες, τουαλέτες και κουζίνες, διαβάζω γι' αυτούς σε κοσμικές στήλες, σε άρθρα, σε ρεπορτάζ αλλά ΔΕ ΘΕΛΩ! Θέλω ένα τρόπο να βγω από το αδιέξοδο των μέτρων της κυβέρνησης, θέλω να δω που έκανα λάθος ώστε να αλλάξω, να γίνω ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, να δω πως ζουν οι άλλοι λαοί και ΟΧΙ οι δικοί τους celebrities, θέλω ζωή για να φτιάξω όνειρα και ΟΧΙ ονειρικές ζωές ΚΟΝΣΕΡΒΑ. Αλλά όχι, με ταΐζουν κι άλλους διάσημους, κι άλλους, χώνουν στο μυαλό μου με το ζόρι εικόνες τους όπως με ταΐζε η μάνα μου φακές, μου τραβούν το βλέμμα σε γυμνά στήθη, βρακάκια και νυφικά! ΟΧΙ! Θέλω τη ζωή μου ΠΙΣΩ! Να ανοίγω την τηλεόραση και να την κλείνω κατά δύο μονάδες καλύτερος και όχι χίλες μονάδες περισσότερο ΗΛΙΘΙΟΣ και ΑΠΟΒΛΑΚΩΜΕΝΟΣ! ΕΛΕΟΣ! ΒΟΗΘΕΙΑ!


(Το κείμενο αναδημοσιεύεται από το blog ΕΛΕΟΣ!)